Reminiscing

I was browsing through some of the old photos I have (those that were taken around 2 years ago), and I noticed that I looked different. 
I look a lot better now. Hehe..
except of pimples..<hahaha>

Kidding aside, I actually look better now. Browsing through the pictures was like seeing the evolution of a being - which, in this case is, me. 

I gained a few pounds, so now I don't look like a walking skeleton.

I dress better, and I don't look like someone who has no sense of fashion whatsoever.

I pose better. I don't look *that* stupid in front of the camera (I actually learned how to smile - thanks to Steph for this one).

I have a better aura - not the usual haggard, exhausted, I feel like dying thing.

Good thing the pictures are there to prove it. Hehe...

Ang hirap...

Ang hirap magkimkim ng isang bagay na gusto mong ikuwento sa iba. Hanggang pa-gilid-gilid nalang ang banggit mo, mga daplis sa hangin. Paano ba naman kasi, ang bagay na gusto mong ikuwento sa kanila eh ibang-iba sa pagkakakilala nila sa iyo... Ang hirap kapag nabuhay ka sa kasinungalingan. Pero ano bang magagawa mo? Hindi naman nanaisin ng karamihan na malaman kung anong tunay na ikaw. Mas mabuti pang magpanggap o magsinungaling para naman hindi sila madisappoint. Pero sino ba ang talo sa huli? Sila ba? Hindi, ikaw. Hindi ko alam, pero pakiramdam ko kahit papaano eh nababatid nila kung ano ba ang katotohanan. Hindi naman ako ganun kagaling magsinungaling, at palagay ko naman hindi din sila ganung katanga para habangbuhay malinlang. Pero kahit alam nila, hindi nila pinapansin. Sa palagay ko lang naman. Masyado kasing taliwas sa pagkakakilala nila sa akin kumbaga. Pero kahit ganun, paminsan-minsan pa rin eh sumasagi sa isip nila, hindi lang nila binabanggit... Minsan napapagod din ako sa pagpapanggap. Dahil nga dun, hindi ko na sigurado kung sino ba talaga ang tunay na ako. Kaya minsan, gusto kong ipagsigawan na huwad ang pagkakakilala nila sa akin. Pero bago ko magawa, pinangungunahan ako ng takot. Takot na kapag nagising sila sa kasinungalingang binuo ko ay pandirihan nila ako na para isang taong may nakakahawang sakit. Hindi ko naman sila nilalahat. Alam ko na may mangilan-ngilan na kahit papaano ay maiintindihan ako. Mabuti sana kung lahat sila ganun, kaso hindi. Sa mundong ginagalawan ko, malaki pa rin ang discriminasyon sa mga "hindi normal" nilang maituturing. Nakakalungkot mang isipin, ngunit yun ang masakit na katotohanan. Kaya masisi niyo ba ako kung kayo mismo ang nagtulak sa akin? Sana ganun nalang kadali sabihin ang mga bagay-bagay, sana wala silang pakeelam kung ano nga ba ang alin. Kaso, hindi eh. Mahirap man, pero un ang totoo. Kaya ikaw, kahit na may mga bagay kang gustong-gusto, napipilitan kang iwanan, kasi para sa iba "hindi tama".

Lihim

Matagal na tayong magkakilala, 
Ilang taon na nga ba, hindi ko na bilang. 
Kahit noon pa man, alam ko na, 
Matagal na kitang minamahal. 
Ngunit bakit pa ipagtatapat sa iyo, 
Kung masaya ka naman sa kanya? 
Bakit ipagpipilitan ang sarili, 
Kung ang turing mo'y hanggang kaibigan lang?
Mas nanaisin pang mahalin ka ng lihim,
Kaysa tuluyan kang mawala.
Mas nanaisin na kimkimin ang damdamin
Kung yun lang ang paraan upang ika'y manatili.

Questions....

Can it be good that you are bad or bad that you are good?

Can you belong and not belong at the same time?

How can you trust someone you don't trust?

How can you be unluckily lucky?

How can you not change?

Can you really know someone too well?

Is it cheating if you cheated but did not mean to cheat?

Do you still know someone if you know him/her but realizes that you do not really know him/her?

What is the use of wearing a mask if they still see you through it?

Why are we here?

Why are there so many questions that remain to be unanswered?

ano kaya ang feeling na magtrabaho?

ano nga kaya ng feeling na magta-trabaho na?  well, sa totoo lang, hindi ko pa 'yon malalaman kasi sa susunod na limang buwan eh magte-training pa ako bago ako isabak sa totoong trabaho...

pero pagkatapos 'nun, ano na nga kaya?  katulad pa rin kaya ng dati na halos hindi na ako kumakain o kaya eh natutulog hanggat hindi ko pa natatapos ang isang project o kaya naman eh hindi ko pa nafu-fulfill ang gusto kong mafulfill for that time being?  o baka naman hindi na ako sa bahay magta-trabaho (as in gagawa ng project) ngayon, sa ofis na.  ano bang malay ko kung hindi na pwedeng iuwi ang project (na parang assignment...).  pero sa totoo lang, mas komportable akong gumawa sa loob ng bahay... pwede kayang may exception sa kaso ko?

hay... nakakapagod mag-isip.  teka... may sense ba naman yung sinabi ko?  kayo nalang ang mag-figure-out.  sabi ko naman sa inyo eh, brain-dead ako ngayon...

hay maitulog na nga ito... baka naman dahil lang ito sa antok... uungol na kasi yung aso ngayon eh, kaylangan ko nang lumipad... hihihih....

Questions....

Can it be good that you are bad or bad that you are good?

Can you belong and not belong at the same time?

How can you trust someone you don't trust?

How can you be unluckily lucky?

How can you not change?

Can you really know someone too well?

Is it cheating if you cheated but did not mean to cheat?

Do you still know someone if you know him/her but realizes that you do not really know him/her?

What is the use of wearing a mask if they still see you through it?

Why are we here?

Why are there so many questions that remain to be unanswered?

Just when you thought...

Just when you think that things won't go worse, it does. Funny how things turn out the way you don't want them to be. You're wearing your favorite white shirt, and then suddenly while you're walking on the street, it starts to rain. You run for the nearest shelter, but then you realize that there are nothing near to act as protection against the rain. You try to run as if you are evading all the tiny drops that come falling from the sky, but to no avail. And just to make matters worse, you also have to evade all the mud that splashes whenever a rushing car passes by. You think that things couldn't get worse than this, and to your surprise, it does. You left your key inside your locker at school, and you have to run back to get it. After painstakingly getting your key, you go inside your room, open your bag, and suddenly realize that you just bought an umbrella this morning...